De DSM heeft ons heel veel gebracht maar onderzoek naar stoornissen vanuit diagnostische concepten wordt gecompliceerd door heterogeniteit in klinische presentatie, oorzaken en prognose en co-morbiditeit is enorm.

De onvoorspelbaarheid van therapieën en pillen tegen psychische aandoeningen is enorm. Komt de langdurige impasse in het verbeteren van behandeling doordat we te lang vast hebben gehouden aan trials in groepsverband?

Veel van onze symptomatologie is niet zichtbaar voor het “blote oog” en laat zich niet zomaar vangen in testen of toetsen. Houden we vast aan hypotheses en modellen zodat we weten wat we onderzoeken of laten we (ook) de computer nieuwe verbanden suggereren?

Is overdracht in de spreekkamer werkelijk cruciaal of kunnen we veel winnen door online contacten? Wat kunnen dynamische metingen via E-Health toevoegen aan de wens om effectmeting te verbeteren?

Verhalenbanken en de herstelbeweging lijken een hernieuwd elan te willen geven aan de arts-patiënt relatie. Tegelijkertijd worden zorgstandaarden en richtlijnen steeds dominanter in de zorg geïmplementeerd. Hoe moeten deze twee stromingen in de toekomst worden verbonden?